Για ποιον είναι τα δάκρυα, Σιμόνη; Δεν μπορείς ούτε εσύ να ξεχωρίσεις πια. Είναι τόσοι εκείνοι που έχασες, τόσοι εκείνοι που ξεριζώθηκαν από τη ζωή σου χωρίς να τους πεις αντίο. Και τώρα; Τι κάνεις τώρα; Λυπάσαι. Θυμώνεις. Αναρωτιέσαι... Ποια μοίρα είναι αυτή που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό να κρύβεται, να διώκεται, να υποφέρει; Ποια κατάρα είναι αυτή που οδηγεί μια οικογένεια σαν τη δική σου στο χωρισμό; Κι ο έρωτας; Μπορεί η αγάπη να ευδοκιμήσει μέσα σε έναν κλοιό πολέμου, βίας και εγκλημάτων; Έχει τη δύναμη να σε αιχμαλωτίσει αιώνια σε ένα ευτυχισμένο όνειρο δίχως τέλος; Οι απαντήσεις μένουν μετέωρες. Ψηλαφίζεις με αγωνία το λαιμό σου. Σε εκείνο το σημείο κρεμόταν κάποτε το ολόχρυσο μενταγιόν σου. Από τη μια μεριά ήταν χαραγμένο το αστέρι του Δαβίδ, από την άλλη το όνομά σου. Το πρόσφερες στον Μάριο. «Για να μη με ξεχάσεις», του ψιθύρισες και αυτός, με τη σειρά του, σου έδωσε το βαφτιστικό σταυρό του. «Για να σε φυλάει από κάθε κακό». Σε προφύλαξε όμως; Τήρησε την υπόσχεσή του; Κοίταξε πίσω, στο παρελθόν. Άφησε τις αναμνήσεις σου να σε ταξιδέψουν. Ο χρόνος δεν κυλάει πια. Στέκεται και σε περιμένει... 1938, 1943, 1948... Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Παλαιστίνη... Όπου κι αν πηγαίνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, κουβαλάς τη μοναξιά σου, Σιμόνη. Σαν τη φθαρμένη βαλίτσα και το βιολί σου, δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ. Κάποτε, όμως, ακόμα και αυτή, θα συναντήσει το ταίρι της. Και τότε, η μελωδία από ένα ακορντεόν θα επουλώσει όλες τις ανοιχτές πληγές σου.