Δραματική ήταν η συλλογή αυτών των παιδιών. Τα παιδιά στο αντίκρισμα του Έλληνα παπά, δασκάλου και Τούρκου αστυνομικού, τους οποίους ούτε καν γνώριζαν, αρνιόντουσαν να τους ακολουθήσουν. Η ταλαιπωρία της εξορίας και η πείνα που πέρασαν θέριωνε μέσα τους το φόβο να ακολουθήσουν άγνωστους ανθρώπους. Αγκάλιαζαν τους «θετούς» γονείς τους και με κλάματα ο αστυνομικός και με βία τα αποσπούσε για να τα πάρει και να τα φέρει στο στρατόπεδο. Η εργασία αυτή κράτησε εβδομάδες, μέχρις ότου συγκεντρωθούν όλα τα χαμένα ορφανά. Συγκινητική στιγμή στην αυλή του άμοιρου Χατζή Εμίρ του μπαλωματή των παπουτσιών, όταν η επιτροπή έφτανε και στη δική του αυλή. Δύο χρόνια τώρα μεγάλωσε δίπλα του τα δύο ορφανά αγόρια και τα αγάπησε πολύ. Είχε οχτώ κορίτσια κανένα αγόρι. Τώρα που απέκτησε δύο αγόρια ήρθαν να του τα πάρουν. Έκλαιγαν τα δυο ορφανά, έκλαιγε ολόκληρη η φαμίλια του Χατζή Εμίρ, αλλά ο νόμος είναι νόμος, ιδίως όταν αντιμετωπίζει αδυνάτους.