"Εσένα θα σε παραλάβει ο Καραχασάνης, είναι καλός", είπε ο μπαμπάς και με παράδωσε σε λίγο σ' αυτόνε για να με περιποιηθεί, κλείνοντας του το μάτι. Εμένα, τον εγγονό της Αργυρώς της Σαμιώτισσας, δεν με ξεφεύγουν κάτι τέτοια. Δεν με ξέφυγε μάλιστα, ότι ο Καράχασαν -όνομα και πράγμα- ήταν άνθρωπος και όχι γορίλας, ή κάτι τέτοιο, που έμοιαζε... ... Ο Καράχασαν είχε περάσει πια στις πλάτες και προσπαθούσε να ξεμοντάρει πρώτα την αριστερή και, μετά την αποτυχία του, τη δεξιά πλευρά. Το δεξί μου χέρι είχε παραλύσει και δεν αισθάνθηκα τίποτε όταν έπιασε το αριστερό. Υποψιάστηκα ότι είχε υποσχεθεί του μπαμπά μου να το ξεριζώσει διότι μ' ένα ακόμα "Μάσαλλαχ", έβαλε την αριστερή ποδάρα του στον σβέρκο μου, μετά τη δεξιά του στην μπριτζόλα, ξεκινώντας εκ νέου την προσπάθεια ξεριζώματος. Δεν τα κατάφερε ως φαίνεται κι άρχισε να τραβάει ένα-ένα τα δάχτυλά μου. Άλλαξε θέση, προσπαθώντας αυτή τη φορά να ξεριζώσει το δεξί μου χέρι μαζί με τα δάχτυλα. Όταν απέτυχε κι εδώ, άρχισε να ζυμώνει αυτή τη φορά, με όλο το βάρος του κορμιού του, τη ράχη μου. Είχα την εντύπωση ότι η καημένη η σπονδυλική μου στήλη είχε γίνει λάστιχο και δεν θα μπορούσε πια να με στηρίξει. "Το ενδιαφέρον στον Γιώργο Βαλασιάδη είναι ότι ξέρει να αφηγείται απλά, ανθρώπινα, και με μια δόση αυτοσαρκασμού, δικές του, προσωπικές, ιστορίες. Στο "Χαμάμ", μιλάει για ένα νέο από την Πόλη, που πηγαίνει μετανάστης στη Γερμανία. Ο Βαλασιάδης περνάει από τη μειονότητα στην ξενητειά. Φεύγει από την Τουρκία και τη μειονότητα της Πόλης, για να καταλήξει σε έναν τόπο, που όλοι του είναι ξένοι και είναι ξένος για όλους. Η μειονότητα έχει, παρ' όλες της δυσκολίες της, μια γλυκιά θαλπωρή, η ξενητειά είναι χωρίς θέρμανση. Το μόνο αντίδοτο που έχει ο νεαρός Πολίτης είναι το χιούμορ." (Πέτρος Μάρκαρης)