Deryneia library

Library of Municipality Deryneia

Τα σπίτια, η ζωή μου / Γιάννης Μποσταντζόγλου.

By: Contributor(s): Material type: TextTextSeries: Ελληνική Λογοτεχνία | Ελληνική ΛογοτεχνίαPublication details: Αθήνα: "Νέα Σύνορα" Λιβάνης, 1996. Edition: Πρώτη έκδοση και τελευταία υποθέτωDescription: 250σISBN:
  • 9602366192
Subject(s): DDC classification:
  • 889.3
Summary: Περιγραφή Τα σπίτια που σίγουρα κάποτε με στέγασαν, που τώρα με στεγάζουν και που, ίσως, να με στεγάσουν στο μέλλον τα σεβάστηκα αδιαλείπτως σαν τεμένη των όσων δέχτηκε η ψυχή μου. Γιατί κι αυτή με τη σειρά της λειτουργεί ως δέκτης όσων χαρωπών, περίλυπων, μαχμουρλίδικων, κατσιασμένων, βερνικωμένων και σατράπικων μου υπαγορεύτηκαν άνωθεν από από άγνωστό μου πομπό. Και επειδή όλα αυτά ήταν σε μια γλώσσα τρελή και ακατάληπτη, πολύ δυσκολότερη από τα ιερογλυφικά και τη σφηνοειδή Β', μπορεί και να είναι όπως θα σας τα διηγηθώ, με το μακρόσυρτο χαρακίρι που επέλεξα. Που πονάει το άτιμο, μα δε βάζω και στοίχημα αν θα βγει το ζουμί αυτών που θέλω. Ξέρετε και ξέρω πως άλλοτε οι λέξεις δε φτάνουνε κι άλλοτε περισσεύουν.
Tags from this library: No tags from this library for this title. Log in to add tags.
Star ratings
    Average rating: 0.0 (0 votes)
Holdings
Item type Current library Call number Status Date due Barcode
Books Books Δημοτική Βιβλιοθήκη Δερύνειας 889.3 ΜΠΟ (Browse shelf(Opens below)) Available 003582

Περιγραφή Τα σπίτια που σίγουρα κάποτε με στέγασαν, που τώρα με στεγάζουν και που, ίσως, να με στεγάσουν στο μέλλον τα σεβάστηκα αδιαλείπτως σαν τεμένη των όσων δέχτηκε η ψυχή μου. Γιατί κι αυτή με τη σειρά της λειτουργεί ως δέκτης όσων χαρωπών, περίλυπων, μαχμουρλίδικων, κατσιασμένων, βερνικωμένων και σατράπικων μου υπαγορεύτηκαν άνωθεν από από άγνωστό μου πομπό. Και επειδή όλα αυτά ήταν σε μια γλώσσα τρελή και ακατάληπτη, πολύ δυσκολότερη από τα ιερογλυφικά και τη σφηνοειδή Β', μπορεί και να είναι όπως θα σας τα διηγηθώ, με το μακρόσυρτο χαρακίρι που επέλεξα. Που πονάει το άτιμο, μα δε βάζω και στοίχημα αν θα βγει το ζουμί αυτών που θέλω. Ξέρετε και ξέρω πως άλλοτε οι λέξεις δε φτάνουνε κι άλλοτε περισσεύουν.