Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει Πίνακας Περιεχομένων.

Περίληψη: Σφύζουν από ουσία, παρότι είναι ολιγόστιχα. Εκφράζουν έναν κόσμο συμπυκνωμένο γεωγραφικά, αλλά απλωμένο έως τα πέρατα των οριζόντων. Ανατέμνουν, με χειρουργική ακρίβεια, συναισθήματα που στροβιλίζονται, σαν σκόνες, παντού. Σαλπίζουν μια συναρπαστικά έκπαγλη μουσικότητα. Και, φυσικά, κωδικοποιούν, με την απαράμιλλη αρχοντιά της σαφήνειας - σοφόν το σαφές - τα μικρά και μεγάλα μυστήρια (ή μήπως μυστικά;) της ζωής. Κοντά σε όλα αυτά, προσθέστε την ικανότητα της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου να πλάθει εικόνες που μοιάζουν με λέξεις και λέξεις που μοιάζουν με εικόνες και, τότε, θα βρεθείτε ενώπιον μιας υπέροχης, τόσο ποιητικά όσο και αισθητικά, συλλογής. Το αστείρευτο ταλέντο της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου μεγαλουργεί, και εδώ. Έμπνευση και ευφυία τυλίγουν, σαν κύματα, τον αναγνώστη, σκαρφαλώνουν στις κορυφογραμμές των ονείρων του, και τον καλούν σε πυρετώδη μα και δημιουργικά ταξίδια. Η αγάπη, ο έρωτας, η μοναξιά, η αναζήτηση, η ελπίδα, τα αδιέξοδα των σχέσεων, οι σχέσεις των αδιεξόδων πέφτουν όπως τα φύλλα των δέντρων, σε φιλόξενες αυλές. Για να φυτρώσουν, ξανά, και να πέσουν, πάλι, χορογραφώντας τα υπαρξιακά ερωτήματα. ΕΝΕΚΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: Στους καθρέφτες μου/έχω απαγορεύσει/το αυθόρμητο. ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ: Για μια Χιονάτη/φυγάδευσαν τα μήλα/απ' την αγάπη. ΝΕΟΣ ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: Αναφώνησε/ο Μωάμεθ στο βουνό/Κι όμως! Κινείσαι! Ούτε, όμως, το λεπτοκαμωμένο, και συνεπώς το κομψό, χιούμορ απουσιάζει από το «Κατεπείγον». Ίσα-ίσα: η Ελένη καταφέρνει, με τρυφερότητα μίσχου, να αναπαραστήσει τον τραγέλαφο της ζωής και τις ιλιγγιώδεις μεταμορφώσεις - η χαρά που γίνεται πίκρα, η ευτυχία που γίνεται δυστυχία, το άσπρο που γίνεται μαύρο, ο Ιανός και ο Οβίδιος που, συχνά, καθοδηγούν ετσιθελικά τις ανθρώπινες επιθυμίες. ΟΥΚ ΑΝΑΒΑΛΕΙΣ: Σήμερα στείλε/τα γράμματα που πήρες/για το αύριο. ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΟ: Το νησί κρατά/μέσα στη θάλασσά του/υγρή την ξηρά. ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ: Ο αυτόχειρας/ποτέ δεν πήρε χάρη/απ' την ψυχή του. Ο πλούσιος εσωτερικός κόσμος της Ελένης, οι εύθραυστα γοητευτικές ανησυχίες της, οι αγωνίες της για ένα καλύτερο, και ασφαλέστερο, αύριο αντανακλώνται στους καθρέφτες των στίχων. Η ευθυβολία του λόγου της είναι υποδειγματική. Και, βέβαια, η αναγκαστική οριοθέτηση αυτού του λόγου, προσδίδει στα ποιήματά της ακόμα μεγαλύτερη πυκνότητα - στιχουργική αμμουδιά με φιλοσοφικό υπόστρωμα. ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ ΑΣΤΕΡΕΣ: Κοίταξε τ' άστρο/Πέφτει καβάλα σ' ευχές/μετανοούντων. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ: Ανεγέρθησαν/κυλιόμνες δράσεις/για παρεκκλίσεις. DELETE: Μετά θάνατον/απεδόθησαν τιμές/σε ανέντιμους.